20 oktober, Niagara Falls, Canada

Na een nacht met goede nachtrust en een ontbijt, gaan we op stap om de Falls bij daglicht te bekijken.
We hebben voorzorgsmaatregelen getroffen, goed schoeisel, goede sokken, fotocamera’s (incl. rainsleeves; “condoompje voor je camera en lens”), water, appels en een goed humeur. Zo gingen wij op stap. Bij de eerste de beste foto-stop komt Wim er achter dat hij de reserveaccu voor zijn camera is vergeten, hierdoor moest hij even op en neer naar het hotel, gelukkig waren we nog maar net op weg.
Aangekomen bij de Falls, kunnen we volmondig zeggen dat het echt geweldig is om te zien.
Vol enthousiasme storten wij ons in het toeristenleven. Eerst op de Maid of Mist, de boot die je tot vlak bij de Falls brengt. Het is wat hoor, zo een boot vol met smurfjes (met die blauwe regencape’s). Als je bij het tweede deel van de boottocht, onder de Horse Shoe Falls, ligt met de boot dan weet je pas goed waarom je allemaal als smurfjes de boot op bent gegaan. Het was een fikse nevel -bui, maar de ervaring was geweldig evenals het uitzicht. Er zijn hier heel veel regenbogen, dat is waarom men de brug tussen de USA en Canada hier noemt de rainbowbridge noemt. Jullie begrijpen het al: Wim was de hele tijd met zijn ingepakte fototoestel in de weer. Maar door al dat het water stelde het toestel niet meer scherp en moest eerst de lens steeds droog gemaakt worden, voordat hij door kon gaan met het schieten van de foto’s.
Daarna zijn we naar de “Journey behind the Falls” gegaan. Hier allemaal gele mensen en het waren geen Chineesjes. Via een lift en een klein gangenstelsel kwamen we direct achter de waterval teracht. “Je ziet het aan het einde van een een tweelat gangen een gordijn van water. Dat vonden wij iets minder spectaculair. Maar het mooiste moest nog komen: het uitzichtpunt dat zich direct naast de waterval bevond, een 150 meter lager dan de rand van de waterval. Dit was gaaf om te zien, een mooie lichtval langs het water en weer veel regenbogen. Nu kan ik zeggen dat ik echt aan het begin van de regenboog heb gestaan. En ik zag ook het einde, maar die pot met goud heb ik niet gevonden.
Nadat we de Canadese kant geheel hadden gezien, hebben we onze eerst echt hot-dog gegeten. Daarna zijn we via de brug overgestoken naar de USA. Op de brug woei je uit je hemd, het was inmiddels dus stevig gaan waaien. Pas als je aan de Amerikaanse kant van de watervallen staat zie je wat een “zooitje”de Canadezen er van hebben gemaakt, met een geheel vervuilde sky-line. De Amerikaanse kant is heel anders, meer als of je in een park loopt. Ook hier kan je heel dicht bij de Falls komen, wel iets minder spectaculair. Tegen het einde van de middag, na zo een kleine 6 uur lopen, kunnen wij zeggen dat de Niagara Falls al onze verwachtingen hebben overtroffen, echt een aanrader als je in de buurt bent.