ACE 2013 7 april

ACE 2013 7 april, de 3e en laatste wedstrijddag.
Hoewel ik vandaag pas voor het tweede onderdeel geprogrammeerd ben, wordt ik toch bij aanvang van de wedstrijden verwacht. Er is, om tactische redenen, een bezwaar vanuit het Nederlandse team ingediend. Het gaat om een door mij niet gegeven fout bij het wisselen in de estafette door één van de Russische teams. Dit is terecht gebleken. Op de officiële video-opnamen van het bewuste moment is duidelijk te zien dat de handler haar hondje nog stevig onder haar arm geklemd heeft als zij de baton overneemt. En in de briefing vooraf heb ik meerdere keren gemeld dat dit niet de bedoeling is. Ter verduidelijking had ik nog de slogan gebruikt, die ik vanuit een eerder buitenlands toernooi ken: “All six feet on the floor!”. Het wordt verwacht dat de betreffende teamcoach het niet zonder meer zal accepteren, om achteraf als nog de strafpunten hiervoor te moeten incasseren. Daarom mag ik klaarstaan om de discussie scheidsrechterlijk te voeden. Tot verbazing van de chief-judge Steve, wordt zonder morren toegegeven dat de strafpunten hen toehoren. Als op het podium er toch al twee Russische teams te vinden zijn, is het Italiaanse team op laag 3 de gelukkige hiervan. Voor Nederland zijn de effecten niet direct in metaal te vertalen, maar in de ranglijsten schuift één en ander wel positief omhoog.
Op de laatste dag van de eerste IFCS Europa kampioenschappen worden er nog drie onderdelen afgewikkeld. De eerste is het “standard agility” (vastparkoers) dat is ontworpen en wordt gekeurd door Kathy. Opnieuw krijg ik als IFCS-official zoveel afleiding dat ik daar niet veel van mee krijg. Maar ik pak nog wel mee dat het op oog redelijk eenvoudige ontwerp voldoende uitdagingen biedt om het beste uit de deelnemers te laten halen voor een goede kwalificering.
Rond (de Nederlandse) lunchtijd is mijn Steeplechase aan de beurt. Het is de tweede ronde waarin de beste 50% vanuit de eerste ronde van zaterdag, doorgaat voor de prijzen pot. De helft van het inschrijfgeld voor dit spel wordt verdeeld over de plaatsen 1, 2 en 3 in de vier verschillende schofthoogte klassen. Met daardoor twaalf te vullen enveloppes, blijft het dan toch meer de eer dan de poet waarvoor gestreden mag worden. Ik heb geprobeerd een uitdagend en snel te lopen route neer te gaan zetten. Al tijdens het keuren ervan krijg ik de indruk dat dit goed gelukt is. Zelfs de looplijnen van de handlers samen met de mijne, die ik bij het ontwerpen ingeschat had, pakken even goed uit. Ik kan rustig rond wandelend om overal op tijd zijn om de kritische punten goed te kunnen beoordelen. En de handlers kunnen elke manier van het sturen van hun honden toepassen zonder hinder van die tweede mens in de ring te hebben. Volgens Aurelia leek het erop dat ik een dansje aan het uitvoeren was. Zo blijk ik opeens toch nog wat aanleg daarvoor te hebben, want tot nu toe vond deze voormalige balletdanseres (echt waar!) dat zij met mij maar een houten Klaas gescoord had. Ook achteraf krijg ik van verschillende kanten positieve reacties om mijn ontwerp en wijze van keuren. Dat geeft een erg prettig gevoel en het vertrouwen dat ik ook deze voor mij wat minder gebruikelijke spelvorm voldoende door heb om er goede variant op te kunnen maken.
Antonio sluit het toernooi af met een parkoers voor de intercontinentale strijd. Er is helaas slechts één niet Europees team present, vanuit de USA. De organiserende Spanjaarden hadden vooraf natuurlijk op meer deelnemers voor deze competitie gehoopt. Omdat het nu Spaans lunchtijd is geniet ik vanaf de ring om de arena op de verdieping van het uitzicht op de wedstrijd en een heerlijke maaltijd van de cateraar die er Argentijns voer vanaf de barbecue op het terras buiten serveert. En omdat het keuren er voor dit evenement voor mij alweer op zit neem ik er lekker een cerveza-tje bij. Dat koele biertje smaakt me iets te goed waardoor ik ineens met nog zo’n blikje in de hand, als ontspannen toeschouwer, de laatste IFCS rondjes in Girona mag meemaken.
Het ACE 2013 wordt volgens traditie afgesloten met de ceremonie van de parade van deelnemers, scheidsrechters en niet te vergeten alle medewerkers. Vooral die medewerkers verdienen een groot applaus voor al het werk dat zijn hebben gedaan om de wedstrijd mogelijk te maken. Ondanks de tegenslagen, blijft er een positief gevoel hangen. Het Russische team was (weer) oppermachtig, maar juist ook het Nederlandse team heeft indrukwekkend gepresteerd. Ik wil de Oranje hierbij nog eens feliciteren met wat zij hebben laten zien. En of er daarvoor nu wel of geen medailles voor zijn omgehangen, ik vond het eer om er als Nederlandse scheids bij te mogen hebben zijn.
Achteraf ga ik misschien nog spelregels toevoegen die bepalen dat teams die belangrijke informatie voor de officials achter houden, hun prijzen moeten gaan inleveren. Want ’s avonds vonden wij, met een kleine delegatie van het IFCS-council, de tapas-bar die een in Girona wonende medewerker ons had aangeraden. Daar bleek het team USA al een paar dagen van de ongewoon lekkere specialiteiten te hebben genoten. Ze begroetten ons luidruchtig en lieten weten dat ze met het eten in dit restaurant (met een onuitspreekbare en nu ook niet meer reproduceerbare naam (Txay…?@#?...a) hoe-dan-ook het allerbeste buitenlandse toernooi ooit hadden meegemaakt. Alles wat wij proeven van deze keuken blijkt uitstekend te zijn. Misschien is het maar goed dat we er nu pas achter zijn gekomen, anders was er van vermoeid, laat, eenvoudig en snel wat eten scoren in het hotel weinig terecht gekomen. Dat had de toch al te korte nachtrust dit weekeinde beslist geen goed gedaan.
Aurelia en ik gaan met onze honden nog lekker uitrusten op onze favoriete stek in de Provence. De camping is nog niet geopend en er staat een mooi chaletje voor ons klaar. Als we er ’s zomers kamperen is het al een oase van rust en nu zullen we er alleen nog maar last van onszelf hebben. Even lekker bijkomen voordat we thuis weer gewoon gaan doen.