CynosportWorld Games 2015 (2)

USA20151022~25 USDAA Cynosport World Games

Na 5 dagen behendigheid in het Miller Colosseum is dit toernooi nu alweer achter de rug en zijn wij inmiddels aangekomen in Nashville.
Vandaag helemaal geen verplichtingen, anders dan pas na drie uur ’s middags bij het volgende hotel in te checken. Er hoefde geen wekker te worden gezet en we slapen dan ook lekker uit. Daar waren we ondertussen wel aan toe.

Vanaf dag één op woensdag tot aan zondag (dag vijf) mocht ik, net als de andere judges, om half zeven in de ring het daar opgestelde parkoers controleren voordat de deelnemers aan het verkennen begonnen. Het geeft je nog een klein beetje het gevoel daar niet voor niks zo vroeg je bed uitgekomen te zijn, als je tenminste nog één toestel kan vinden dat niet helemaal perfect op zijn plek staat. Het team dat dit werk elke keer weer – nog vroeger dan dat wij judges er zijn – voor elkaar krijgt is ongelofelijk goed hierin. Gelukkig is de koffie die in de staff-room vers gezet wordt, haast on-Amerkaans, lekker. Dus met een paar (plastic ;-() bekers troost breng ik dan de resterende tijd door, terwijl de deelnemers hun rondjes voor die dag bestuderen. Deze walk-thru’s duren totdat om acht uur in elke ring de eerste groepen van start gaan.

In een fors tempo worden de deelnemers richting de start gedirigeerd. Met meestal een korte pauze tussen de verschillende groepen verwerken we per ring gemiddeld zo’n 450 paren van handler en hond per dag. Ik had zowel woensdag, donderdag en vrijdag de beruchte 22” (medium) klasse onder mijn hoede. Een erg pittige job, want er zijn weinig honden in die klasse die het wat rustiger aan willen doen. Per dag hebben mijn voeten en kuiten wat meer protest ingediend. Gelukkig biedt de uitdaging en het spektakel meer dan voldoende energie om er ook als scheidsrechter vol voor te blijven gaan.

Op vrijdag krijg ik de kans om de “grievance” die Marty over mijn keuren heeft ingediend voor hem op te lossen. In één van de groepen blijkt hij als tweede op de startlijst te staan. Hij vraagt zich af waarom hij toch nog één plek eerder aan beurt komt, vanwege een handmatige correctie op die lijst. Met wat assistentie bij het prepareren door Lesley, de haar gewicht in goud waard volunteers-cheffin, zet ik een papieren zak op mijn hoofd. Zo heeft zijn hond zeker geen last van de afleiding die er de vorige dag was vanwege de verschijning van deze “too handsome judge”. De grap wordt gewaardeerd, maar heeft op zijn hond helaas niet het effect waarmee een betere score behaald wordt.

In het organiserende team worden meer inside-jokes gemaakt.
Zo loopt de wedstrijdleider van het toernooi zondag opeens rond met één handschoen aan. Hij blijkt iemand tijdens de prijsuitreiking van zaterdag gefeliciteerd te hebben die daarvoor betrapt was op het krabben op minder hygiënische lichaamsdelen. Daar wilden anderen niet door geïnfecteerd worden.
De reusachtige Eric staat, tijdens de prijsuitreikingen van zijn finale speedjumping, het beeld van één van JP’s review-camera’s volledig te vullen met zijn achterste. Het team dat de beelden in de controlekamer bekijkt, speculeert erop welke gênante opnamen ze voorgeschoteld gaan krijgen. Gelukkig wordt ik er, door mijn landgenoot achter de knoppen, hiervoor gewaarschuwd.

Het reviewsysteem wordt dit toernooi alleen ingezet bij de finales en dan ook op de specifiek moeilijkste parkoersonderdelen, zoals de raakvlakken en – zoals in mijn steeplechase finale – de breedtesprong. Ik kom er eigenlijk best wel goed vanaf. Want op één gemiste aantik-fout op die breedtesprong (die ik wel hoorde, maar er geen beweging bij zag van een onderdeel van dat toestel) was er verder geen commentaar op mijn beslissingen.
Ook zijn er tijdens de realtime uitzending op www.cynosport.tv “instand-replays” uit het videoreview systeem gebruikt. In mijn voorbeeld werd erbij uitgelegd dat zo iets voor het menselijke waarnemingssysteem live haast niet vastgesteld kan worden. Achteraf denk ik dat ik dit toestel dichterbij mij positie in het keuren had moeten plaatsen. Dan had ik daar ik voor mijzelf beter gelegenheid voor gecreëerd. Zo leer je er elke keer er weer wat van.

Op zondag heb ik een rustiger programma. Een lekker makkelijk te keuren jumping-parkoers van de Amerikaanse Carol Kramer. Dat betekent beslist niet dat het voor de deelnemers eenvoudig gemaakt is. Ook op deze laatste ochtend van de Cynogames sneuvelen er veel in hun poging nog een plek op het podium te bereiken.
Als mijn keurderstaken er rond lunchtijd opzitten, meld ik me bij de wedstrijdleiding om te horen waar ik me verder nuttig kan maken. Er blijkt voldoende bemensing te zijn rond de Grandprix finales die er nog gelopen moeten worden. De bar en een plekje op de tribunes lokken.
Er blijkt een live-band voor muziek tijdens het laatste onderdeel van dit toernooi te gaan spelen, we zijn dan ook vlakbij Music City Nashville. Die laat om te beginnen een lekkere groovy variant van de” The Star-Spangled Banner” te horen. En omdat ik had voorgesteld dat de band ook na een diskwalificatie van een loper voor een kort intermezzo zou kunnen zorgen, sta ik dus als “schakelaar” echte muzikanten aan- en uit te zetten. We staan helemaal aan de andere kant van het Colosseum ten opzichte van het overige publiek, waardoor ik de baas lijk over mijn eigen privé voorstelling. De band moet met enige spoed naar een andere “gig” in het Hard Rock Café in Nashville. Onze wegen scheiden te vroeg voor mijn nieuwste carrièrekansen als hun manager, doordat ik vandaag ook afscheid wil nemen van de Cynosport collega’s als de laatste hond het erepodium heeft verlaten.

Het is verbazend hoe snel zo’n enorm evenement opeens echt afgelopen is. Vrijwel direct na de laatste prijsuitreiking is bijna iedereen verdwenen.
In de loop van de deze laatste dag nemen verschillende oude en nieuwe bekenden in het voorbijgaan alvast afscheid. Ik neem de complimenten op mijn parkoersen en het keuren in dank aan en retourneer die op hun sportiviteit en nodig iedereen uit straks bij ons in Nederland mee te gaan doen aan het IFCS wereldkampioenschap. Niet iedereen blijkt zich daarvoor te hebben kunnen plaatsen in het team USA, dat in de afsluiting van deze dag wordt voorgesteld. Het team zal een stevige concurrent zijn april volgend jaar, ook voor ons Oranje team.

Oranje is ook de kleur die ik in mijn introductie-interview voor Cynosports ’15 aan de deelnemers heb geadviseerd “to please a Dutch judge”. Nu is het herkennen van kleuren niet één mijn grootste vaardigheden, maar ik denk wel onze nationale kleur meer dan eens herkend te hebben. Dat de rood-bruine kleur van de bodem in de ringen ook dit effect kan hebben gehad op de witte pootjes van honden (info van Aurlia, dus kleur-proof) kan wat mij betreft geen toeval zijn geweest.
JP heeft al zijn oranje Dutch agilityfan shirts versleten deze week vanachter het videoreviewsysteem. En Aurelia heeft de kleur van ons landje als ringmedewerker ook in beeld gehouden.
Wij laten de USDAA Cynosport World Games 2015 tevreden achter.