Judging Agility in the USA

Mijn internationale carrière als behendigheid scheidrechter krijgt een vervolg.
Tijdens het wereldkampioenschap van het IFCS van 14 t/m 16 mei dit voorjaar in Engeland kwam het even ter sprake tijdens een borreltje met de andere officials voor het eten. De Amerikaanse vicevoorzitter van het IFCS vertelde dat zijn nationale behendigheid organisatie, de USDAA, voor een groot toernooi in oktober een “foreign judge” zocht. Mijn tafelgenoten keken daarop mij aan en stelden voor dit als een uitnodiging op te vatten. De eerste voorlopige afspraak was dat we van beide kanten zouden nagaan of het allemaal mogelijk zou zijn. Wat mij betreft, was ik er natuurlijk al snel uit. Nadat ik op mijn werk die periode gereserveerd had, mailde ik dat bereid was om in de Verenigde Staten te komen scheidsrechteren.
En op de dag voor onze zomervakantie naar de Provence kwam, toch nog een beetje onverwacht omdat ik mezelf nog niet wilde blij maken met een dode mus, het bericht dat ik als scheidrechter naar de CynoSport World Games van 12 t/m 17 oktober in Louisville, Kentucky mag komen.

De CynoSport World Games is een jaarlijks terugkerend evenement waaraan circa 1000 deelnemers meedoen. Mijn Nederlandse collega scheidrechter, Gert Siekmans, is voor dit toernooi in 2006, 2007 en 2009 ook uitgenodigd geweest.(zie zijn reisverslagen: http://siekmans.waarbenjij.nu) Nu ben ik er trots op dat ik dit jaar deze ervaring mag gaan opdoen.

Mij is gevraagd de parkoersen voor vier onderdelen te ontwerpen. Ik heb Gert het hemd van het lijf gevraagd over de zaken waar ik zoal rekening mee moet houden. Hij is gelukkig altijd bereid me met raad en advies bij te staan.
Voor de eerste dag is dat een “European Standard Agility”. Ik heb begrepen dat “onze” parkoersen over het algemeen wat meer valkuilen bieden dan dat men in de V.S. gewend is. Hiervoor zal ik dus terug kunnen vallen op mijn eigen ervaring en een route uitstippelen die de behendigheidslopers bij de FHN zouden moeten kunnen herkennen (en misschien ook wel vrezen).
De andere parkoersen die ik in mag sturen zijn nog niet op een bepaalde dag ingeroosterd. Dat zal wel gedaan worden nadat die zijn vergeleken met de ontwerpen van de andere uitgenodigde scheidsrechters. Dat zijn drie Amerikanen en een Australiër. Die Aussie ken ik van het WAC, omdat hij als, één van de bestuursleden van het IFCS, de hoofdscheidsrechter in Engeland was.
Eén van mijn parkoersen zal zijn voor de GrandPrix. Dat is een serie kwart-, halve- en hele- finales van een Vastparcours. Met het idee van de “erg technisch” gevonden Europese parkoersen, zal ik me bij het ontwerpen hiervoor wat in moeten houden met de lastige stukjes die er in mogen komen. Dus dat wordt waarschijnlijk een route die lekker snel door de doggies afgelegd kan gaan worden.
Het andere parcours krijgt zeker een accent op de snelheid, want dat is een “Steeplechase”. Dat is een jumping voor ons, maar wel met een schutting erin. Ook moet de schutting of de slalom twee maal in het parcours opgenomen zijn. Weigeringen moeten hierin wel hersteld worden, maar geven geen extra strafseconden. Zoiets heb ik nog nooit hoeven te bedenken, maar zoals voor alles is er ook hier een eerste keer.
En voor de junior-handlers mag ik voor de vier verschillende niveaus ook parkoersen bedenken. Alleen al het bestuderen van de reglementen die hiervoor gelden kost me de nodige tijd en moeite. (Bij het laagste niveau mag de jonge handler de hond zelfs aan de lijn houden …!?) Wat het resultaat daarvan gaat worden weet ik nu nog niet.

Wanneer de parkoersen klaar zijn, worden ze door een Amerikaans comité beoordeeld en moeten er mogelijk aanpassingen gemaakt worden. Aan de overkant van de Atlantic zal duidelijk worden of ze daar in de smaak zijn gevallen als de deelnemers hun best erop hebben mogen doen.