Rood gloeiend centrum

Van tropisch warm naar gloeiend heet
Voordat we vanaf de tropische oostkust vertrokken, checkten we nog of er in Alice Springs, hartje Australië, een wat prettiger temperatuur is dan de benauwende 30-ers van de af gelopen dagen. De mooie vooruitzichten op ongeveer een graad of 24 met amper luchtvochtigheid lijken ons heerlijk. Ook de piloot voorspelt goede vluchtcondities onderweg en mooi lenteweer bij aankomst. Maar zodra we vanuit de terminal van het vliegveld naar de huurauto met onze rolkoffers die tweehonderd meter afleggen, blijkt het voorjaar ineens een sprintje richting Australische woestijnzomer te hebben genomen. De thermometer in het dashboard begroet ons met de ons inmiddels bekend voorkomende 30.5. Maar we stellen opgelucht vast dat het nu niet zo vochtig is en dit best aangenaam aanvoelt.

Door de Outback
Het in Australië autorijden is ondertussen bijna “gewoon” voor ons. De geboekte auto blijkt te zijn bevorderd tot een echte fourwheeldrive. Hij rijdt comfortabel en, door het gebrek aan rammelend serviesgoed achter ons ook onopvallend, snel sneller dan de toegestane snelheden. Het remmen vergt nu ook wat meer pedaalgevoel. Want de kracht waarmee we de camper tot bedaren brachten, levert nu ineens een veiligheidsgordel-testje op.
Vanaf Alice Springs is het ruim vijf uur rijden naar het National Park waar de beroemde en voor de Aboriginals heilige monoliet, Uluru staat (officieel met streepje onder de r), ook bekend als “Ayers Rock”.
Ons doel voor deze reisdag wordt bereikt via eigenlijk maar twee lange rechte wegen (eerst 200km naar het zuiden en dan rechtsaf nog 245km).
Het is rustig op de weg. Het spannendst is het inhalen van de road-trains. Zo’n gevaarte met drie of meer aanhangers passeer je met gepast respect.

Tourist-trap
Achteraf blijkt dat ook wij in de val zijn getrapt die de Aussie Outback heeft klaargelegd. Terwijl we in volle verwachting richting de beroemde rots rijden, zien we hem opeens liggen met nog ruim 120 km te gaan. Wat een spectaculair uitzicht! Uiteraard roept dit tot een stop bij het eerst volgende uitzichtpunt en wordt de hitte getrotseerd om wat plaatjes te schieten. Een paar, nog wat twijfelende, Fransozen worden er genadeloos van overtuigd dat dit Uluru moet zijn.
Pas als we later onze vervolg route exploireren, komen we erachter dat dit een andere mooie bult is; Mount Conner, door de lokale bewoners ook “Fool-uru” genoemd… (Op de terugweg zie we pas dat het uitzichtpunt gewoon vernoemd is naar de bult waar deze ook op uitkijkt.)

Toch kamperen
Om budget technische redenen heeft onze penningmeester het onderkomen bij Uluru gekozen in een minder luxe accommodatie. Toch voelen we ons er meteen in thuis. Want onze kamer is basic, maar prima, en wordt in een centraal sanitairgebouw aangevuld met de “natte hoek”. Het is eigenlijk weer een beetje kamperen.

Avondrood
Uluru is bijzonder, vooral tijdens zonsondergang en zonsopkomst. Deze avond schuiven we dus aan bij alle anderen die ook voor dit kleurspektakel gekomen zijn. Aan de ruimte op de parkeerplaats blijkt dat er met nog veel meer bezoekers rekening gehouden wordt. Er is dus plek genoeg om van de overgang van rood, ander rood en weer ander rood over de flanken van de roestige rots te genieten.

Vliegen
Dat er in het binnenland veel vliegen zijn, hebben we gelezen en gehoord. Maar dat ze zo enorm gaan irriteren, dringt nu pas tot ons door. Het zal mij niet verbazen als ik binnenkort ook een Aussie hoed met vliegengordijn ga aanschaffen.

Zonsopkomst
Nadat de ondergang van de zon de vorige avond ons zo goed is bevallen, staat ook de volgende opkomst op het programma. Een probleempje voor mij is dat dit Down Under ook op locale tijd, behoorlijk vroeg, plaats vindt. Dus staan we er om om half vijf voor op en begin ik deze dag iets minder fris. Eenmaal ter plekke moeten we ons nog haasten omdat de gouden schijf (zo noem ik hem nu nog) razend snel boven de horizon klimt.
Als we het schouwspel hebben kunnen vergelijken met dat van de vorige avond, had de late voorstelling onze voorkeur.

Hete Olga’s
Het voordeel van vroeg naar de zonsopkomst gaan kijken, is dat je veel tijd voor de rest van de dag hebt.
We gaan bij de buren van Uluru op bezoek. Dit zijn meerdere bij elkaar liggend rotsformaties; Kata Tjuta. In koloniaal Australisch ook bekend als “de Olga’s, maar vrij vertaalt uit Aboriginal en beter omschreven als “meerdere Hoofden”.
We zijn iets later dan de bedoeling was op het startpunt van een rondwandeling bij deze rotsen. En omdat de verwachte temperatuur ruim 15 graden hoger uitpakt dan ons werd voorspeld, besluiten we het dagprogramma om te zetten naar zoveel mogelijk rondkijken vanuit onze huurauto, met de airco op standje aangenaam.
De korte wandeling die we er nog uit weten te persen, geeft na anderhalve kilometer op een waarschuwingsbord aan dat het nog OK is om door te lopen omdat de verwachte temperatuur onder 36C blijft. Het is een mooie, maar verhitte passage geworden. En als we terug in de auto zijn, blijkt het volgens de thermometer buiten al 41C te zijn.
Zelfs de douche, als we terug zijn, maakt alleen nog lauw water. De knop “hot” krijg ik niet verder dicht.

BBQ
Ons diner deze avond is het “Outback” pakket dat we na aanschaf zelf mogen grillen op de barbecues van de cateraar. Ik rooster nu persoonlijk Barramundi, Kangoeroe en Krokodil. Met enige trots mag ik vermelden dat alle drie de menu onderdelen prima hebben gesmaakt.

Kings Canyon
Dit stuk van onze reis is behoorlijk strak gepland omdat we niet meer in ons onderkomen rondreizen, de overnachtingen geboekt zijn en het wijzigen ervan behoorlijk kostbaar wordt. Dus we verhuizen zo’n 300km en nemen intrek in wat meer luxe , met twee queen-size bedden en een eigen ligbad, vlakbij de andere “must see” in het Rode Midden: Kings Canyon. Het resort biedt zelfs een eigen uitzichtpunt voor de zonsondergang en dito-opkomst op nog geen vijf minuten lopen vanaf onze residentie.
Het ondergaan en weer opkomen van de zon verloopt volgens schema. Maar de rest van wat we hadden willen bekijken, wordt wreed verstoord door dezelfde koperen ploert (dat is de koosnaam die hij ondertussen van mij verdient) die de temperaturen weer tot boven 40 jaagt. We laten de beroemde wandeling over de rand van de canyon voor wat die is. In plaats daarvan houden we het bij een paar korte, energie besparende, bezichtigingen ’s morgens die niet meer dan een uurtje heen-en-weer lopen vergen.

Route keuze
Voor de terugrit naar Alice Springs wil ik de fourwheeldrive, die we nu toch hebben, maximaal benutten en de alternatieve route over een onverharde weg kiezen. Voor de zekerheid checken we of dit ook voor een beginneling op deze wegen met deze auto te doen is. Met een korte blik op ons voertuig wordt deze meteen als ongeschikt bestempeld. We hebben de verkeerde banden en onvoldoende bodemruimte. Mijn co-piloot was al niet helemaal zeker over de route die ik wilde gaan nemen, maar met dit advies kan die de prullenbak in. We rijden dus gewoon over asfalt, comfortabel maar eigenlijk inmiddels wel wat saai, terug naar Alice Springs.

Flying Docters
In Alice Springs bekijken we natuurlijk even de thuisbasis va de Flying Docters. Ze zijn al dicht en voor de rondleiding, de volgende ochtend, willen we ons voordat we op het vliegveld worden verwacht niet gaan haasten. Er staan in dit plaatsje nog heel wat oudere gebouwtjes die waarschijnlijk in de televisieserie nog opgetreden hebben, maar ze roepen bij mij hier geen herinneringen meer op.

Oorspronkelijke bewoners
We zien in Alice Springs eigenlijk voor het eerst wat meer Aboriginals. Helaas heeft hun aanwezigheid op ons vooral de indruk dat we, behalve voor het kopen van de door hun aangeboden souvenirs, niet echt welkom zijn. Een toevallig gesprek, met een locale medewerker van justitie aan wie we vroegen waar we het lekkerst konden gaan eten, leert ons dat er behoorlijk wat sociale problemen zijn in de samenleving. Het wordt ons afgeraden om in sommige buurten ’s avonds rond te wandelen.

En door
Nog een overnachting in het “centrum van het centrum” en dan vliegen we verder zuidwaarts. Melbourne is de volgende stop.