Laatste etappe

Vluchtje
De vliegreis vanuit Alice Springs 1900km zuidwaarts levert, behalve de karige lunch aan boord, geen grote bijzonderheden. Deze piloot hield wel van wat stevig optrekken en kort-en-krachtig inparkeren. En het door hem aangekondigde uitzicht op het grootste zoutmeer van Australië werd ontnomen door de bewolking. Ik vermoed nog wel een paar kleinere exemplaren hiervan gespot te hebben, maar die kregen geen toelichting vanuit de cockpit.

Melbourne
De stad waar we onze laatste etappe beginnen is aangenaam koel. Een graad of twintig koeler vergeleken met het “red hot Centre” waar we vandaan zijn gekomen. Zo’n stad is opeens wel een heel stuk drukker dan we nu gewend zijn. Zelfs op de trottoirs, die worden bevolkt door hordes haastige bewoners en minder ervaren toeristen, moeten we elkaar goed in de gaten houden om als “paartje” de reis te kunnen blijven vervolgen.

Hollands advies
’s Avonds belanden we in een “modern Australian” bar waar het accent van de jonge man aan de andere kant van de toog verraadde dat hij ook uit ons lage landje komt. Hij vermoedde het zelfde bij onze bestelling en raadde ons een paar keuzes uit hun menu aan. Dat resulteerde in een smakelijk en gezellig “shared diner”.

Shoppen
Voordat we de laatste huurauto van deze trip ophalen, wandelen we via de “Victoria Market” nog eens door de stad. De enorme overdekte markt biedt alles wat je nodig hebt. Van spartel verse vis tot shirts van je favoriete sportclub (Aussie of Europees). Voor onze hondjes-pleegbaasjes en housesitters scoren we nuttige cadeautjes, die hier natuurlijk nog niet verklapt worden.
En -opnieuw dank zij het onvolprezen boekje van Lonely Planet- vinden we een gaaf steegje in hartje Centrum met een stek voor fantastische koffie en voor Aurelia “sticky date” (cake met dadel en caramelsaus) en voor mij een hartige muffin.

Gippsland
De rit naar Lakes Entrance, ca 400km oostwaarts, levert opnieuw een heel ander uitzicht op dit deel van het land. Het laatste stukje vliegen hierheen bood al groener land aan en nu lijken zelfs de koeien soms “Hollands” in het gras te grazen.
De autoradio werkt hier ook, maar heeft vooral een nadrukkelijk christelijk programma gericht op de families hier in Gippsland. Het levert wel een variatie op de op USB mee gebrachte eigen collectie.

Lakes Entrance
De kustplaats waar we overnachten is even ingeslapen na de voorjaarsvakantie. Gelukkig ontdekken we een perfect restaurantje. Heerlijke octopus als voorgerecht, sublieme mosselen en (weer voor Aurelia) fantastische “frozen banoffie pie” als dessert.
Voordat we weer verder rijden, wandelen we over het eilandje pal voor de kust. Langs de kademuur waar de oceaan zich door een smalle opening naar de baai perst, is “The Entrance”. Daar kijken we naar de aalscholvers en pelikanen die daar over het water scheren. Samen met een paar andere toeristen spotten we ook wat zeeleeuwen die er juist onder het wateroppervlak, waarschijnlijk ook op jacht naar een maaltijdje vis, te zien zijn.
Mijn concentratie om de actie in het water vast te leggen, resulteert niet in de gewenste foto. Wel trakteert de oceaan iedereen op een verfrissende golf over de kade. Het resultaat daarvan is dat ons groepje onmiddellijk afdruipt.

Tathra
Opnieuw voert de volgende rit naar ons verblijf in Tathra ons door een prachtig landschap, met bossen, koeien en soms opeens uitzicht op de oceaan.
Het uitzichtpunt in Eden hebben we gekozen omdat daar de kans op het spotten van walvissen wordt aangeprezen. We worden er inderdaad voor beloond dat we hier even uitgestapt zijn. Dankzij een paar aanwijzingen van collega spotters zien we wat kenmerkende fonteinen op zee. Helaas wel zo ver uit de kust dat we hiervan geen bewijs op foto kunnen leveren.
De “cabin” waarin we overnachten heeft zelfs een houtkacheltje. Niet alleen omdat het kan, maar ook omdat het wel iets frisser is dan we fijn vinden, stook ik en lekker vuurtje.
Voordat we weer wat kilometers gaan maken, bezoeken we de oude visserswerf. Terwijl we even mogen wachten op onze koffie-bestelling, zitten we heerlijk uit de wind op de pier. Ik ben geloof ik de eerste ben die roept dat er een “whale” vlak voor ons opduikt. Aurelia verklaart me alvast voor gek, maar moet bij de volgende zichtbare rugvin dit intrekken. Helaas voor alle naar deze kant van de pier gestroomde bezoekers vertrekt de vis zonder afscheid te nemen. Opnieuw moeten we op ons woord geloofd worden, want dit mede zoogdier was de camera te snel af.
De lokale gast die ons tafeltje deelt, verteld dat zoiets hier wel vaker voorkomt. Hij vindt het pas bijzonder worden als de walvissen zich tegen de palen van de pier schurken.

Laatste stek
De laatste paar dagen van deze vakantie in Australië willen het rustig aan doen. Even niet van alles “moeten” bekijken, maar lekker uitrusten op een mooie plek in het nationale park Murramarang met de veel belovende naam “Pretty Beach”. Onze cabin hier ligt beschut achter een bosschage vlak boven dat mooie baaitje.
Waar we een paar weken geleden nog opkeken van de kangoeroes op de camping en op het strand van Cape Hillsborough, worden nu ontvangen door een familie van een stuk of tien exemplaren die duidelijk van mening zijn dat het hun thuis is waar wij ook wel even mogen logeren.
We houden ons aan het voornemen om eigenlijk niks te doen. Op een paar korte wandelingetjes na komen we niet van de camping af.
Om dit verslag te posten lopen we nog een keertje omhoog naar “Snapperpoint lookout” vlak naast ons, waar het bereik van de provider ons niet in de steek laat.

Retour
Morgen beginnen we aan de thuisreis. Het is nog geen driehonderd kilometer rijden naar het vliegveld in Sidney en dan nog “eventjes” de halve wereld om terug naar ons landje.
Om de lange zit makkelijker te doorstaan, hebben we wat extra uitgeven om van stoelen aan de looppaden verzekerd te zijn. Zo willen we onderweg veel vaker dan tijdens de heenvlucht onze benen gaan strekken.