Van Mammothlakes naar Las Vegas via Death Valley

Maandag 24 oktober:

Vanaf Mammoth-lakes zijn we op aanraden van onze gastheer van de inn niet linea recta Death Valley ingereden. Hij adviseerde een bezoekje aan het South lake bij het plaatsje Bishop, omdat daar fraaie herfstkleuren aan de bomen te zien zouden zijn. Voor mijn foto- hart is dat natuurlijk direct een “must see”. Maar helaas waren de blaadjes al van de bomen, zodat we het moesten doen met het uitzicht over het (stuw-) meer en de achterliggende bergen van de Sierra Nevada, licht met wat sneeuw gedecoreerd. Een bosje berken langs de weg er naar toe, met geel blad en spannend tegenlicht, zorgde alsnog voor mijn fotomomentje.
Voordat we afsloegen in de richting van de “vallei des doods” reden we ook nog even langs de “Alabama hills” bij Lone Pine. Deze heuvels blijken bergen afgeronde reusachtige kiezels die zorgvuldig door een flinke vent daar op elkaar gestapeld zijn.
De rit naar onze rustplaats in de woestijn voerde over eindeloze haast kaarsrechte wegen. De paar bergruggen die overgestoken moesten worden zorgden voor prettige afwisseling en panoramische uitzichten. Dankzij de lichte bewolking bleef de temperatuur redelijk prettig, zelfs met de raampjes open om bij het uitstappen voor fotomomentjes niet steeds te moeten acclimatiseren.
De nederzetting waar we overnachten heet “Stovepipe Wells”. Het is niet meer dan een motel, bar, restaurant en drugstore. Het is leuk opgezet als een western stadje en overal loeien de airco’s om het comfort binnen te regelen. We hebben er genoten van een mooie zonsondergang met een roodgloeiend wolkendek. En bij een zwoele zomerse nachthemel werden we overdonderd door de sterrenpracht. In het zuiden zien we volgens ons Las Vegas aan de horizon al oplichten.

Dinsdag 25 oktober:

Voor de dat de zon het deed zijn wij ons bed al uit. Vlak bij het motel liggen namelijk de Mesquite Sand Dunes, die we vanuit onze kamer al kunnen zien liggen. En die zijn het mooist bij zonsopgang, staat in de boekjes. Volledigheidshalve verstrekt het motel de tijden waarop dit dient te gebeuren, dat is vandaag dus even na zeven uur (am !). Mijn horloge mag zich weer eens aan de tijden van Kentucky gaan houden en het alarm wordt extra vroeg geactiveerd. In het donker rijden we een klein stukje naar de parkeerplaats van de Sand Dunes en sjokken vervolgens door het rulle zand, duintje op, duintje af, naar een plekje waar ik denk wel leuke plaatjes te kunnen schieten. Dan moet je dus wel concurreren met andere toeristen die hun plekje juist voor jouw panorama kiezen. Als je er op wacht lijkt de zon hier in de VS toch wel veel tijd nodig te hebben om boven de horizon uit te komen. Dat die horizon door de omliggend bergen wat hoger ligt dan in het vlakke Holland, zou wat mij betreft geen rol hoeven te spelen. Maar het gaat ook hier weer om het resultaat. Wat een geweldig schouwspel kregen we voor geschoteld. Ik hoop dat de foto’s half zo mooi uitpakken als wat wij vanmorgen gezien hebben….
De rest van de dag zijn we naar verschillende highlights van Death Valley gaan kijken;
Badwater: het laagste punt van de USA, -85.5m t.o.v. zeeniveau,
Devils Golf Course: een bizar stukje verkreukeld landschap,
Artist Drive: rotsen in een bonte mengeling van kleuren (als je niet zo kleurenblind als ik ben),
Golden Canyon: een leuke wandeling door een goudgele kloof naar het uitzicht op een rode rots – the Red Cathedral,
Zabriskie Point: fantastisch fraai gevormde rotsen en mooi uitzicht op de vallei,
Dantes View: voor ons de adembenemende afsluiting van ons bezoek aan Death Valley met een spectaculair uitzicht erover.
Moe, tevreden en stoffig zijn we aan het eind van de middag richting Las Vegas gereden. De elektronica van het autootje klaagt over de motorolie, we bellen straks naar de verhuurder. Rob’s tomtom leverde ons weer keurig voor de deur af. Parkeerplekje direct naast de ingang gevonden en een fraaie kamer op de 18e etage met uitzicht op het begin van “the Strip”. Nadat we het woestijn stof afgedoucht hebben, gaan we “Sin City” in.