Grand Canyon

Dinsdag 1 november

Het is weer een kilometerrijke dag. Zonder tussen stops is de route van Kanab naar het hotel bij de South Rim goed voor 4½ uurtjes sturen.
We maken de eerste tussen stop vlak buiten Kanab. Daar heeft ’s nachts een beregeningsysteem tijdens de vorst aan gestaan. Dat levert een fraai bevroren tafereel op.
Bij de beroemde “Horseshoe bend” gaan we ook even kijken hoe de Colorado Rivier daar een machtige meander in het zandsteen heeft uitgesleten.
De harde wind in de woestijn die we daarna kruisen veroorzaakt plaatselijk nogal wat zandverstuivingen. En als er een dorre bol van een losgeraakte plant voorbij rolt, wanen we ons echt in een klassieke western film. Ons vervoermiddel heet dan ook even “Jolly Jumper”.
Vanaf de oostelijke ingang van de South Rim stoppen we bij elk uitzichtpunt dat deze kant van de grand Canyon te bieden heeft. De panorama’s zijn weer adembenemend.
Alsof het aan onze perfecte planning ligt, stoppen we juist op tijd bij het “Grand View” op het ingaan van de schemering. Het licht van de zon wordt steeds zachter en de schaduwen in de Canyon en op de bergkammen langer. In een half uurtje krijgen we een prachtige voorstelling voorgeschoteld.
Op aanraden van andere FHN-scheidsrechters (die dit oord eerbezocht hebben, bedankt Gert en René) strijken we neer in een mooi hotel vlak bij de andere in- (nu even voor ons een uit-) gang. Morgen hebben we de hele dag de tijd om deze kant nader te gaan bekijken. Naar één die kijken we al een hele poos uit: we hebben een helikopter-tour geboekt.

Was het gisteren een beetje windering, vandaag was het gewoon ijskoud. De thermometer in de auto is vanaf minus vier heel even richting tien graden (c.) geweest, maar heeft verder echt niet meer dan (plus) vier aangegeven.
We beginnen de dag met de rondvlucht boven de Grand Canyon. Dat is echt helemaal geweldig. Ten eerste omdat het de allereerste keer in een helikopter voor ons is. En vervolgens omdat we over één van de zeven wereldwonderen vliegen, die we op deze manier eigenlijk pas echt in alle overdonderende grootsheid bevatten. Na een ¾ uurtje staan we, vol adrenaline, weer aan de grond.
Om bij te komen bezoeken we het vlakbij gelegen Imax- film theater. Met een warme koffie en een filmpje willen we even tot rust komen. De koffie viel tegen, maar de film beslist niet. In een enerverende voorstelling krijgen we in een moordend tempo de geschiedenis van ontstaan, ontdekking en ontwikkeling tot het huidige nationale park gepresenteerd. De beelden zijn regelmatig zo heftig, dat de “echte” vlucht die we net gemaakt hebben kinderspel lijkt.
Voor de lunch gaan we terug naar het park zelf. Daar bezoeken we het roemruchte “El Tovar”- hotel, een prachtig pand vlak aan de Canyon waar je heerlijk kan eten.
In de (net niet vries-) kou bewonderen we ’s middags nog een paar prachtige uitzichten op DE kloof. Er is een presentatie over het terug- fokken van de bijna uitgestorven Condor (in de buitenlucht erg boeiend, maar nog steeds niet verwarmend). De gids hoopt dat er tijdens zijn verhaal een exemplaar van deze gier-achtige (span wijdte tot ca 3m) voor bijkomt zweven. Dat gebeurt dus jammer genoeg niet.
We willen ook nog een heel klein stukje afdalen in de Canyon, omdat iedereen dat doet en wij ook gewoon toeristen zijn. Onze smoes is dat het al tegen het eind van middag loopt, het wel erg fris is, erg nogal wat ezelpoep op het pad ligt, …. We stoppen dus al na een paar honderd meter. Die meters stellen dus helemaal niets voor op de echte afdaling naar de rivier in de bodem van de kloof. – De Grand Canyon is in totaal ca 17 km breed en van kam tot rivier 1,5 km diep - maar wat je van boven af ziet is slechts de boven kant van de “inner canyon”. We herinneren ons het uitzicht vanuit de helikopter en realiseren dat we in onze conditie tot niet veel meer dan een paar meter in de kloof gaan halen. Het is wel leuk dat we een tiental ezels op hun weg terug naar boven passeren, die goederen voor de logies in de kloof verzorgen. Zelfs deze getrainde spiermassa’s zien erg vermoeid uit als ze bijna weer boven gekomen zijn.

De schemering zet alweer in als we weer in de buurt van de parkeerplaats van ons autootje komen. Daar wandelen we nog even naar het laatste uitzicht op de Canyon van dit bezoek. Het licht is al veranderd en wanneer we het Grand Viewpoint oplopen zien we twee vogels overkomen. Mijn camera techniek is onvoldoende om het goed vast te leggen, maar het blijken twee condors te zijn. In een paar seconden scheren ze langs de rand van de Canyon over ons heen. Wat een prachtige afsluiting van ons Grand Canyon bezoek!.

Bijna als traditie worden we voor het verlaten van het park door een drietal mule-deer langs de rand van de weg op hun aanwezigheid getrakteerd. We rijden erg moe, maar nog meer voldaan naar het hotel.

We ronden ons bezoek aan zuid-west U.S.A. langzaam, maar zeker, af. Morgen kiezen we koers op Los Angeles via route 66.