National parks around Kanab

I.v.m. wat internet verbindingsprobleempjes worden deze verslagen iets later gepubliceerd, sorry!

Vrijdag 28 oktober

Na de toch wel vermoeiende reisdag gisteren, schakelen we vandaag even terug. Lekker uitslapen (met dat uurtje extra “central mountain time”) worden we net op tijd voor het motel- ontbijt wakker. Dit motel is er niet voor ingericht, maar we vinden buiten de slagschaduw van de gebouwen net nog een lekker plekje in de zon. Daar brengen we een goed deel van de morgen door met onze lectuur en zelf gebrouwen (starbucks oplos-) koffie. Aurelia blijft zelfs plakken als ik voor de lunch ga shoppen. Zo kan ik mijn eigen route kiezen langs de schappen van alles dat je helemaal niet nodig hebt, maar erg ‘nice to have” kan zijn. ( Wat dacht je van “carry-bags” voor het wild dat je afgeschoten hebt, of een “leash-hoalder” voor meerdere honden met geïntegreerde led- verlichting?) Helaas moet ik mijzelf er aan herinneren dat de koffers inmiddels al echt “loaded” zijn, dus ik laat het liggen.
’s Middags gaan we het nabij gelegen “Coral and Pink Sand Dunes” state park bekijken. Het lijkt op de duinen die we in Death Valley zagen, maar de kleur is anders en past anders in de omgeving. Vooral de uitleg via de folder en bordjes van het ontstaan en de constante ontwikkeling van dit bewegende zand- landschap maakt dit bezoek boeiend. En als je van fotograferen houdt is dit gebied heerlijk, maar dat geldt ook voor de onderhoudservice van je camera.
Bij het terug lopen naar de parkeerplaats zien we iemand met twee border collies de Sand Dunes inlopen. De honden gaan helemaal ”los” en we bedenken dat dit voor Djingels en Toyah heel frustrerend zou zijn; duinen, duinen, … duinen, …. Geen zee?....
Gelukkig logeren ze bij Jan & Sylvia en Kees-Jan & Cindy zonder deze stress en lijken ze ons minder te missen als wij hen doen.

Zaterdag 29 oktober

Volgens ons eigen “strakke” reisschema moeten we in dit weekeinde een bezoek gaan brengen aan de nationale parken: Bryce Canyon, North Rim van de Grand Canyon en Zion.
Vandaag gaan we dus eerst naar Zion. Het park ligt lekker dichtbij onze stek in Kanab dus we komen er mooi op tijd aan. Kort nadat we de ingang van de “rangers” passeren, ontmoeten we naast en op de weg een koppeltje steenbokken. Dat levert dus direct al een mooi foto- momentje op (maar omdat die beesten niet zo goed gedresseerd zijn, mislukken veel digitale shots en blijft er een select aantal over voor ons fotoalbum). Verder is de zaterdag een niet zo gelukkige keuze geweest om dit populaire nationale park te bezoeken. Wij dachten de route naar “Angels landing” wel te kunnen gaan doen. Duur: circa 4 uur heen en terug naar een uitzichtpunt boven aan een klim over een bergkam, waarvan je het laatste stuk geholpen wordt met de daar aangebrachte kettingen. Waar onze Amerikaanse vrienden meestal wat overdrijven met hun veiligheidsmaatregelen, bleek dit hier niet helemaal onterecht. Met de drukte van deze dag heb ik het laatste deel naar de landingsplaats en Aurelia ook de aanloop erheen van de één na laatste kam toch maar gelaten voor wat dit was. En gezien het aantal foto’s dat ik gemaakt heb, had ik blijkbaar voldoende andere zaken om in de gaten te houden om gezond en wel weer beneden te komen.

Zondag 30 oktober

In plaats van terug te rijden naar Kanab, kiezen we voor een overnachting vlak bij Bryce Canyon. Dat scheelt een tijd autorijden en geeft ons de kans om de zonsopgang in dit park mee te maken. Net als in Death Valley staan we dus al voor het ontbijt klaar om de zon op te zien gaan. Helaas vriest het (-4 C) tijdens deze zonsopkomst, dus is het wat minder comfortabel dan een paar dagen geleden. De voorstelling die ook hier weer wordt voorgeschoteld maakt alle ontberingen goed.
Bryce Canyon is de rand van een plateau waarlangs ontelbaar veel hoodoo’s staan. Dit zijn zuilvormige rotsen die zijn ontstaan doordat de omliggende gesteenten in duizenden jaren hiervoor weggesleten zijn. We hebben dit wel eerder gezien, maar deze omvang is verbijsterend.
Na een korte tussenstop in het hotel, voor ontbijt en uitchecken, keren we terug in het Bryce – national park. Vlak na binnenkomst worden we begroet door een viertal “mule-deer”, die gezellig langs en over de weg een klein stukje met ons meelopen.
We toeren allen uitzichtpunten af en genieten van elk moment hiervan. Maar de tijd vliegt om en de geplande afsluitende wandeling omlaag naar de hoodoo’s moeten we halverwege afbreken voor de terug tocht (omhoog!).
Als we aan het eind van de middag besluiten terug naar Kanab te rijden wil ik wel een alternatieve route nemen. (Rob’s TomTom stelt wel iets voor, maar na circa 20 miles blijkt deze kortste route een “heel erg!” onverharde weg te kiezen.) Mijn, menselijke, co-pilote heeft een sterke voorkeur voor dezelfde verharde weg terug naar het motel. Dat gaat dus voorspoedig en brengt ons vlot weer terug.

Maandag 31 oktober

Het is vandaag Haloween. Behalve dat er (talk- ) shows op tv in die sfeer uitgezonden worden is er in deze regio nog niet veel van te merken. Er zijn hier veel minder “versieringen” aan de huizen te zien als we vorig jaar in het noord-oosten van dit land zagen.

Na het drukke programma van de afgelopen dagen besluiten we ons programma de rest van de vakantie meer te beperken. Dus bij elk advies dat we krijgen, hier lokaal of vanuit Nederland, overwegen we of we dat er nog wel bij willen hebben. Want als Aurelia al om half drie ’s middags aangeeft dat het wat haar betreft wel biertje-tijd is, dan is het programma dus ietsjes te veel en te lang.
Qua biertje-tijd hebben we het hier in het westen dus ook prima naar onze zin. Overal hebben we lekkere lokale brouwsels gevonden. Voor de liefhebbers: de laatste twee waren “Hop Rising”, een double India pale ale van Squatters en Horseshoe Bend (let op deze naam!) een pale ale van The Grand Canyon brewing company.

De laatste dag vanuit Kanab bezoeken we de Grand Canyon. De ingang van de North Rim ligt op slechts een uurtje rijden, maar dan vergt het binnen het park nog een stevig half uur om echt bij de kloof aan te komen. Dit rit wordt ingeleid door een overstekende coyote. De camera lag niet klaar dus er is geen bewijs, je zal ons op ons woord moeten vertrouwen.
In de bossen voor de kloof worden met gecontroleerde bosbrandjes voorkomen dat er een overschot aan dor en droog materiaal opgebouwd wordt waaruit grote en veel hetere branden kunnen ontstaan. Dat levert helaas wel een flink stuk mistroostig kaal en geblakerd landschap op. Wel zien we dat het snel kan herstellen en er al weer jong groen is gaan groeien.
Bij het naderen van de rand van de kloof worden we echt overdonderd door de grootsheid ervan. Wanneer we dichterbij de afgrond komen, blijken we allebei best wel wat restanten gezond verstand over te hebben (of heet dat gewoon hoogte vrees?) en houden een eerbiedwaardige afstand. Alleen als er een stevig genoeg hekwerkje staat, durf ik (met wat kriebels in mijn buik) over de rand te gluren. Gelukkig heb ik mijn camera vast en omdat ik die nog niet kwijt wil blijf ik op mijn hoede.
Foto- technisch hebben we wat pech. De rook van de bosbrandjes en een lichte nevel wordt door de felle zon erg overheersend. Maar we genieten van de rust, natuur en uitzichten die deze kant van de Grand Canyon biedt.
De picknick- plaats die we gevonden hebben was ook fantastisch. Leuk detail is dat het ook gebruikt kan worden als “wedding place” (volgens het route- bordje), met voldoende bankjes om een stuk of twaalf getuigen een plekje te bieden. Een heel wat mooier plekje dan alle “chappels” van Las Vegas bij elkaar.
We gaan houden van de ontvangst- en afscheid- comités van de nationale parken. Want vandaag staat er een koppeltje bizons (buffelo’s hier op de menukaart) grazend langs de weg vlak bij de uitgang.

Omdat gisteren bleek dat het leuke restaurantje van de buren van ons motel eigenlijk ook de enige –niet fastfood- keuken biedt in dit stadje, strijken we daar opnieuw neer. Weer hebben we het geluk aan onze kant, want na volgende week gaan ze de hele winter dicht.

Als het internet straks mee wil werken, plaats ik deze collectie verslagen bij de anderen. Zodra het lukt voeg ik er wat foto’s aan toe, want een plaatje zegt meer dan alle woorden die ik bij elkaar kan verzinnen…
Dat kijkt nu gelukt te zijn, plezier met de beelden bij het verslag,