Vrijdag 11 mei, eerste wedstrijddag WAC 2012

Op de eerste WAC 2012 wedstrijddag is er aan de deelnemers een snooker, een vastparcours en een jumping voorgeschoteld. Respectievelijk uitgedacht door Tim Laubach uit de USA, Riette Mohr van Zuid Afrika en Darcy Bennett een Canadees.
Als je wilt zien hoe de toestellen neergezet zijn en in welke volgorde genomen moesten worden, kijk dan op de site van het WAC2012: www.ifcsdogsports.com.
Het zijn leuke en vlot loopbare rondjes maar met voldoende uitdagingen om iedereen, die niet 110 % geconcentreerd, is te laten struikelen. Vooral de deelnemers uit Australie en Nieuw-Zeeland hebben moeite om met hun geleende honden, die ze amper een weekje eerder ontmoet hebben, rond te komen. (I.v.m. de quarantaine regels in hun landen moeten zij hun eigen honden thuis laten). Toch behaalt een Aussie één van de plakken eremetaal.
Doordat ik zoveel bekenden uit “mijn” WAC-editie en de Cynogames 2010 en ’11 tegen kom, mis ik wel het één en ander van de prestaties die in de ring geleverd worden. Ik neem me voor om de komende dagen wat beter op te gaan letten.
De afloop van deze WAC-dag krijgt een Mexicaans tintje. Om de files op de snelweg rond de stad te vermijden, vraag ik aan de elektronische copiloot een alternatieve route terug naar het motel. Dat levert een redelijk berijdbare laan naar het noorden op. In de wijken die daaraan grenzen wonen nogal veel Spaans sprekende mensen. Omdat ik (de auto!)moest tanken en zelf ook wat te drinken in voorraad wilde nemen, heb ik dat daar ingeslagen. Dan blijkt ineens mijn, zo door de Amerikaanse behendigheid communie gewaarde, talenkennis niet helemaal voldoende. Toch komt de tank vol en vind ik een supermarkt. Vooral in de supermercado kijk ik mijn ogen uit. Het is alles Mexico wat ik zie en ruik. In plaats van een maaltijd Mc Donald-style of een eten in een “echt” restaurant scoor ik, op advies van de medewerker, een prima broodje. Dat ik het daarbij ook laat, veroorzaakt wel een beetje verbazing. Maar ik ben er zeker van dat ik de complete maaltijd die er bij zou horen niet nodig heb. Twee uur na het verorberen van amper de helft van het complete “plate” zit ik achter de laptop nog uit te buiken. Een paar heel lekkere “Negra Modelo” biertjes zijn daar misschien ook een beetje schuldig aan.