National Grand Prix Tamworth

Er heen
Vanuit Sidney zijn we via het National Park Blue Mountains naar Tamworth gereden. De tussenstop met twee nachtjes in een B&B was een heerlijke pauze in een oase van rust, zeker vergeleken bij de hectiek van Sidney. Door het wat buiige weer hebben we meer uitgerust dan gepland, dus daarover valt niet veel te vertellen.
Wat wel heel leuk was, is dat we nog effe een paar rondes over het racecircuit van Bathurst gescheurd hebben. Helaas voor mij en gelukkig voor Aurelia, moet je buiten de echte racedagen de normale snelheid van de openbare weg aanhouden en aan hun “right-side” blijven rijden. Toch mag ik me dus ondertussen ook een internationaal racecircuit coureur noemen. Want de baan in Zandvoort heb ik ook al eens over gescheurd. Dat was op mijn fiets, dus op Bathurst heb ik mijn persoonlijk racecircuit record verbroken.

De Blue Mountains hebben we vooral vanuit de auto bekeken. Een prachtig gebied waar helaas heel veel aangereden kangoeroe slachtoffers langs de wegen liggen. Gelukkig hebben we ook een ontspannen groepje in goede gezondheid ontmoet toen we stopten om naar een enorme openlucht kolenmijn te kijken. En even later kon ik als bijrijder er meer ontdekken in het passerende landschap. Als bestuurder had Aurelia die kans niet, want het rijden aan de “right side” vergt nog behoorlijke concentratie. We zijn benieuwd wanneer en of, onze linke reflexen in het verkeer omgekeerd worden.

Dat hier “Down Under” bijvoorbeeld ook de zon andersom passeert, is ook een vreemde gewaarwording. Als je hierop je oriëntatie baseert, loop je dus zomaar de verkeerde kant op. En dan komen ook de auto’s van een ongebruikelijk kant van de weg.
Mijn allereerste meters achter het stuur veroorzaakten enige paniek. Niet alleen bij Aurelia naast mij, maar ook bij de wegwerkers naast de rijbaan, toen ik de oprit linksaf “Europees” ruim nam. Dankzij de wegwerkzaamheden reed het andere verkeer langzaam en kon ik een stukje verderop ongeschonden weer naar de “right side”.

Toernooi
Aangekomen in Tamworth zien we de prachtige locatie van het toernooi waar ik als scheidsrechter mag optreden voor de nationale kampioenschappen van de Australian Dog Agility Association (ADAA) . Het is het complex waar voor de Olympische spelen in 2000 de paarden vooraf in quarantaine moesten blijven en daar dus werden verzorgd en getraind. We worden hartelijk ontvangen en ondergebracht in een ruime motel kamer op een paar minuten loopafstand.

Vrijdag, zaterdag en zondag wordt ik ingezet om acht verschillende behendigheid onderdelen te keuren. Er doen ongeveer 280 honden mee. De deelnemers zijn, typisch Aussie, relaxed en sportief. Vrijwel iedereen komt en gaat de ring in-en-uit met een “thanks Mate!” in mijn richting.
Aurelia is “volunteer” op vrijdag, zaterdag en maandag door als ervaren “scribe” de organisatie bij te staan. Zij hoort zo van haar collega’s achter de tafel in de ring veel meer van allerlei in-en-outs van het toernooi en kent veel van die collega’s bij naam.

We genieten allebei van het toernooi en kunnen afzonderlijk van elkaar een dagje uitrusten. Op zondag komt Aurelia halverwege de ochtend vrolijk een foto van haar “pancake breakfast” laten zien. Zelfs zij kon al het ijs en slagroom dat erbij hoorde niet helemaal verorberen. Maandag mag ik na de bescheiden feestavond uitslapen. Het ochtendnieuws bericht uitgebreid over verschillende andere kampioenschappen die zondag zijn gespeeld. “Onze Sidney Roosters” hebben de rugby trofee binnen gehaald. We voelen ons nu nog wat meer met die club verbonden na het bezoek aan hun semi-finale vorige week.
Ik heb het centrum van Tamworth even bezocht en begrijp waarom deze stad nog niet is opgenomen in de toeristische hoogtepunten van Australië.

Op de laatste dag wordt het toernooi afgesloten met twee informele spellen:
Een slalom race, waarbij de honden zo snel mogelijk een set van 24 paaltjes mochten doorslingeren.
En een tunnel race, met een parkoers dat bestond uit 6 tunnels die in totaal 18 maal gebruikt moesten worden. Dat bleek een beetje te veel te vergen van veel van de handlers, van sommige honden en van de benodigde tijd om iedereen aan de beurt te laten komen.
Na de prijsuitreiking werd er met een groepje van de organisatie buiten op het grasveld eerst hun traditionele een borrel-picknick gehouden. Daarvoor bracht iedereen iets te snacken en te drinken mee. En als finale verzamelden zo’n zestig deelnemers en medewerkers voor het eten in het naast ons motel gelegen steakhouse.

En door
Morgen rijden we achter het management van de ADAA, Steve en Cathy, aan naar Brisbane. We zijn benieuwd wat zij ons van hun woonplaats gaan laten zien.