Rondreis West USA maandag 17 oktober 2011

Met een dubbel gevoel nemen we vandaag afscheid van Louisville. Het is fijn om met een meer ontspannen tijdschema aan onze vakantie te beginnen. We kunnen samen rustig ontbijten. Met de shuttle van het hotel naar het vliegveld en zonder enige stress (behalve die van een beveiliger op San Francisco Airport, omdat een andere toerist iets was vergeten en even terug door de deur van de uitgang van de beveiligde zone wilde) een flink deel van de VS overgestoken. Net zoals een mede “waarbenjij.nu”-er al vermeldde heeft San Francisco een vriend voor iedereen: Bart! Hij pikt je op bij het vliegveld en brengt je voor een paar dollars naar het centrum van de stad, verder zelf als je dat wilt. En omdat Bart zoveel vrienden heeft,is hij maar een metro geworden. (Bart is Bay Area Rapid Transport.) Hij is echt helmaal super. En met de drie dagen openbaar vervoerkaart voor de overige trams en bussen in SF zijn wij volledig mobiel hier.
Dat ons eigen bewegingsapparaat het hier in SF wel wat zwaar kan krijgen zonder de hulp van het openbaar vervoer, bleek al toen we door Bart in het centrum afgeleverd werden. De laatste paar honderd meter naar ons hotel waren al enigszins heuvel op. Maar zelf met de koffers en trolleys lukte dat, dankzij de conditie die nog resteerde van de Cynogames, redelijk goed. Maar de rest van de straat die naar het toeristisch centrum van SF leidt loopt zorgwekkend stijl omhoog. Gelukkig stopt de beroemde “Cable Tram” voor de deur van het hotel. In de lobby worden de abonnementen verkocht, dus kort na het inchecken sprongen we in één van de oldtimers om ons richting Fishersmans Wharf te laten brengen. Dat was een erg leuk ritje om ons verblijf hier mee te beginnen.
Vanwege het tijdsverschil met Kentucky lopen we hier drie uur achter op ons dagritme dat we vorige week geleerd hadden. Dus gaan we vlug wat eten en lopen binnen bij een erg toeristisch zaakje. Maar het ziet er goed uit: ze bakken er zelf hun brood en hebben een drukke bistro op de etage. (Nb: de 1e is hier begane grond en de “2e floor” is onze 1e etage, even opletten in de lift dus.) Tijdens de voorbereidende studies voor deze trip heb ik over de befaamde “clamb chowder” van SF gelezen die je hier zou moeten eten. We zijn er aangenaam door verrast, het was een heel lekkere krabsoep in een uitgeholde broodbol. Het wijntje, het lekkere terrasjes weer en de live- straatmuziek erbij maakten het feestmaal compleet.
Voordat we op de kabeltram terug naar het hotel stappen, bezoeken we een expositie met mega grote foto’s van scènes in de omliggende nationale parken. Als wij straks “live” panorama’s te zien krijgen die daar ook maar een klein beetje op lijken dan belooft deze vakantie heel wat goeds. Van heel veel mensen die we over onze plannen verteld hebben in de afgelopen week, is ons duidelijk geworden dat het een trip is waar zij jaloers op zijn. (Voor iedereen die aangeboden heeft om voor ons de bagage te willen gaan dragen, blijft er na een eerlijke verdeling hooguit per persoon één sok of onderbroek over.) Net als Europeanen hebben de Yankees vaak amper iets van hun continent gezien. Wij voelen ons nu wel een beetje als Japanners die Amsterdam – Berlijn – Madrid – Londen – Parijs – Wladiwostoc in één weekje willen bezoeken.