crossing sierra nevada

Vrijdag 21, zaterdag 22 en zondag 23 oktober:

Vanuit Monterey zijn we eerst naar Carmel gereden. Behalve dat Clint Eastwood er even burgemeester was, vonden wij de oude katholieke missionaris-post erg interessant. De uitleg van de gids leerde ons dat het verschil van de kolonisatie door de Spanjaarden (erg goed militair georganiseerd) aan deze westkust en die van de Engelsen (een zelf regulerend zooitje) aan de New York -se kant het grote verschil in de ontwikkeling van deze uiteinden van de VS maken.
Vanaf de kust;ijn zijn we (in ca 2uur) doorgestoken naar de oost-grens van het Yosimite National Park. We overnachten in Mariposa een voormalig gouddelvers plaatsje. Dat die periode nog steeds waardevol is, blijkt wel uit de inrichting van onze suite: alles goud wat hier blinkt! Waar de Golden Gate Bridge haar naam weinig eer aan deed, lijkt het sanitair hier vrijwel geheel van dit edelmetaal te zijn vervaardigd. (Al is een enkel onderdeel, of na souvenir verkrijging door eerdere gasten of andere praktische overwegingen i.v.m. het onderhoud, door minder waardevol ogend materiaal vervangen.)
Zaterdag vertrokken we vroeg richting het Yosimeti national park. Eerst bezochten we Mariposa Grove, waar de reusachtige Sequioa-trees te bewonderen zijn. Bij deze oeroude bomen wordt je als mens weer even op je plek gezet.
De volgende stop is het “Glacier Point”. Vanaf dit hoge uitzichtpunt wordt een adembenemend overzicht voorgeschoteld over de vallei die duizenden jaren geleden door gletsjers is ontstaan.
Op de rit weer omlaag, passeren we ook het startpunt van de “trail” naar de Senitel dome”. Terwijl we deze kanjer van een rots- bult naderen, vragen we ons af hoe die mensen er boven op gekomen zijn. Dat blijkt vanaf de andere kant minder bergklim- ervaring te vergen dan in eerste instantie nodig leek te zijn. Terwijl Aurelia (i.v.m. enige achillespees- klachten) het er in het zonnetje even meer ontspannen van nam, heb ik deze stenen- moloch overwonnen. Boven op lijkt het er nogal druk te zijn. Mooie uitzichten zat, maar foto’s nemen die dit recht aan doen is vrijwel onmogelijk.
De terugrit naar onze “Inn” was erg mooi, maar ook lang. Vooral nadat de avond was ingevallen blijkt zo’n smalle en bochtige route nogal wat extra energie te vergen. Maar na een goede nachtrust reden we die rit de volgende morgen fit en fris terug naar het park. Nu niet direct omhoog, maar juist de vallei in. Na de overweldigende uitzichten van boven af, viel het ons beneden eerst wat tegen. Er was veel meer drukte (en dan was het nu al het na- seizoen) en vanaf de bodem leek alles minder spectaculair. Maar de weg naar de oost- zijde van het park (de Tiogapass) bleek fenomenaal, het ene fantastische uitzicht na het andere ontvouwde zich voor ons.
Na deze pas hebben we een “omweggetje” genomen om het spook stadje Bodie te bekijken. Dan kom je dus langs het “Mono lake”; weer zo mooi meer om nader te bekijken. En dan blijkt het “State park Bodie” al om vijf uur te sluiten terwijl we er, door de “dirt-road” er heen, pas een kwartier voor die tijd aankomen. Dat werd dus weer turbo- spotten, erg jammer dat we hier niet iets langer konden rond kijken. Met de park-rangers in ons kielzog moesten we al snel weer richting ons autootje.
Het ritje naar Mammoth-lakes bleek bij de invallende schemering fantastisch mooi. Het zelfde “Mono lake” zag er volkomen anders uit. De foto’s benaderen nauwelijks de werkelijke indruk die het op ons gemaakt heeft.