Driving home

Donderdag 3 november

Om ons niet naar Los Angeles te hoeven haasten hebben we die reis in tweeën geknipt. Halverwege ligt het plaatsje Needles, ons doel voor vandaag. En de route die we nemen wordt door een flink deel bepaald door Route 66. Waarschijnlijk het bekendste wegnummer ter wereld. Officieel bestaat deze weg niet meer, omdat hij is vervangen door bredere en beter begaanbare snelwegen. Maar veel delen oud asfalt liggen er nog en worden vereerd door grote groepen weggebruikers, vooral motorrijders. Wij hebben vandaag het stukje van Williams naar Oatman gereden, daar veel vergane glorie van motels en garagebedrijven langs de weg gezien.
Maar Oatman vinden we het leukst. Dit gouddelvers- stadje wordt behalve door wat van het toerisme levende ondernemers ook bewoond door een familie ezels (de echte paardachtige dieren, niet naar hun vernoemde mens- types – tenminste zo goed hebben we de eerst genoemde bewoners niet leren kennen, om ze zodanig te mogen kwalificeren).
Wat onderweg ook grote indruk maakt zijn de eindeloos lange goederentreinen die van en naar het knooppunt in Kingman rijden. Gelukkig overnachten we daar niet, want al tijdens de lunch op enige afstand van zo’n spoorbaan horen en voelen we de impact van het passeren van de locomotieven en wagon, na wagon, na wagon, na …(etc).
Voor het eerst kan ik bij het hotel gebruik maken van een buitenzwembad in deze vakantie. Het is niet mijn grootste prioriteit, want dan was ik wel naar Hawaï gegaan (maar wellicht kan de USDAA daar ook eens iets voor mij regelen), maar omdat het kán moet het ook maar. Het is even doorbijten in het licht frisse water om vervolgens een heel bad voor mezelf te hebben. Blijkbaar voelen weinig andere hotelgasten dezelfde drang als ik bij het zien van zwemwater terwijl het een heerlijke twintig graden is.

Vrijdag 4 november

Helaas zijn onze buren vrachtwagen- chauffeurs die er van houden vroeg te beginnen, om half zes mogen hun bolides beginnen met voorgloeien – dat gebeurt hier met de diesels stationair- en wekt mij lekker vroegrrr.

Op de tweede etappe richting vliegtuig nemen we eerst nog een stukje route 66. Dit Californian deel is duidelijk minder toeristisch dan gisteren in Arizona (de “state” van vandaag heeft de gemiddelde gast waarschijnlijk elders ook wel andere zaken te bieden).
De geplande pauze halverwege de rit mislukt een beetje, want het outlet centre dat wij er voor uitkozen is op sterven na dood. Bijna alles is dicht.

Gelukkig doet de Starbucks er nog wel goede zaken en krijg ik daar mijn eerste fatsoenlijke koffie sinds een paar dagen, nu mijn voorraadje oploskoffie van hun merk opgedroogd is. (Eindelijk weet ik ook de juiste bestelling te plaatsen voor voldoende smakend vocht: “Americano with an extra shot”. (Expresso is lekker, maar wat straf voor je ontbijt – Americano medium is niks – Americano regular (kleintje dus) is een slappe bak – dus voor mij een beetje aangelengde dubbele expresso!) Het duurt even, maar na (3 weken 2010 en 4 weken 2011 =) circa 2 maanden oefenen kan ik bij één firma in de VS mijn koffie bestellen.

Als we weg rijden zien we dat er vlakbij ook een ander outlet centrum is met een heel wat beter gevulde parkeerplaats. Het eerste de beste centre dat wij kozen was dus niet de goede.

Vervolgens naderen we snel onze eindbestemming: Los Angeles. Morgen vliegen we van hieruit naar huis. We hebben een fantastische reis beleefd, maar willen ondertussen graag weer terug. Vooral Djingels en Toyah missen we erg en we hopen dat we ze nog terug krijgen van Jan & Sylvia en Cindy & Keesjan.