Rustig opstarten

Woensdag 9 mei begin het WAC 2012 vroeg, voor mij dan. Want opnieuw zorgt mijn Europese tijdsbeleving ervoor dat ik in deze andere tijdzone veel te vroeg wakker wordt. Eigenlijk had ik dit al een beetje ingepland en ik rij nog vijf uur ’s morgens af, in het pikkedonker naar Fort Worth. In de buurt van Dallas wordt het licht en steeds drukker op de weg. Voor een ontbijtje bij Starbucks verlaat ik de file een poosje. Maar ook daarna blijft het druk, zelfs tot in Ford Worth zelf.
Van deze stad heb ik dus nog niet veel kunnen zien en het Bill Rodgers complex, waar het WAC plaats vindt, is enorm maar geen architectonisch hoogstandje. In één van de hallen zijn de voorbereidingen in volle gang. Het lijkt wel een gewone wedstrijd:
-het secretariaat zit klaar (hé, ik herken Janet. Zij keurde ook op het WAC 2010 in Engeland).
-in de ring worden de toestellen klaar gezet voor de trainingsronden van vandaag (en daar is Dave aan het werk die tijdens de Cynogames in 2010 en ’11 dat daar ook deed).
-de deelnemers komen binnen, dit gaat wel wat geleidelijker omdat hun check-in met de training en de uitleg van de startprocedure strak geprogrammeerd is (veel bekende gezichten en een paar bekende namen mag ik begroeten en ik wordt en-passant uitgenodigd ook naar de diner-opening komen ).
Ik bekijk een paar van de trainingsronden en zie alvast een paar fraaie staaltjes handlingstechnieken die ik ook graag aan de mijne zou willen gaan toevoegen. Onze zuiderburen zijn met 3 combinaties uitgerukt en laten veelbelovende oefeningen zien. Dat onze talen gelijk zijn schept automatisch een band. Ik hoop dat ze een succesvol toernooi mee mogen gaan maken.
In de loop van de middag ga ik naar het motel om in te checken en neem daarvoor, met behulp van Robstomtom, binnendoor weggetjes. Dat leverde helaas niet het mooiste beeld van Fort Worth op. Mijn kamer krijgt een ruime voldoende en ook het internet werk naar behoren.
Ik neem de snelweg terug naar Bill Rodgers, maar die is nog steeds niet snel. Weer kruipt een fikse file om de stad heen. Canada is als laatste team nog aan het trainen, fanatiek en gedreven.
Voor het diner gaan we naar het oude cowboy-gedeelte van Fort Worth. Dat is dus een grappig stukje stad. Veel bars en restaurants in saloon-stijl en een hoog cowboyhoed en dito laars gehalte.
Tijdens het gezellige Texas- buffet hoor ik dat er nog elke dag longhorn koeien door de straat komen.
Morgen is het nog geen officieel IFCS-programma, dus ik ga daar wel een kijkje nemen.